Ενα ταξίδι στη συγχώρεση, που ακολουθεί τον πιο πολυσύχναστο αφηγηματικά δρόμο

στα χρόνια καταφέρνει και δίνει μαθήματα ανθρωπιάς και ενσυναίσθησης που κάνουν και τους πιο κυνικούς θεατές να λυγίσουν. Όμως το ζήτημα του εθισμού που τροφοδοτούν οι τύψεις και το φαντασιακό των ανθρώπων, που αναζητούν έναν κόσμο δίχως τον πόνο της απώλειας, είναι δοσμένα με διδακτικό τρόπο, που μοιάζει βγαλμένος από βιβλίο αυτοβελτίωσης. Τα εργαλεία που χρησιμοποιεί ο Μπραφ έχουν σκουριάσει από την πολλαπλή χρήση σε δεκάδες ανάλογες ταινίες. Ένα μοντάζ για την επιδείνωση και την κατάχρηση χαπιών, στη συνέχεια ένα μοντάζ ανάρρωσης καθώς η ηρωίδα συνέρχεται, υγρά βλέμματα, ολοστρόγγυλες ατάκες για να γίνουν μότο ζωής και μια playlist indie τραγουδιών που μοιάζουν επιλεγμένα από τη συντακτική ομάδα του Pitchfork. Τίποτα απροσδόκητο λοιπόν σε μια ταινία που έχει μόνο τις καλές της προθέσεις για να περηφανεύεται.