Μια δραμεντί βιοηθικής που δεν είναι όσο έξυπνη πιστεύει Ο άντρας των ονείρων μου (I’m your man)

Προκειμένου να αποσπάσει χρηματικούς πόρους για την έρευνά της, η Άλμα αποδέχεται την πρόκληση να συμμετάσχει σε μια μελέτη: για τρεις εβδομάδες καλείται να ζήσει με ένα ανθρωποειδές ρομπότ που έχει σχεδιαστεί για να είναι ο τέλειος σύντροφος, προσαρμοσμένος απόλυτα στον χαρακτήρα της και έτοιμος να ικανοποιήσει κάθε ανάγκη. Η Μαρία Σρέιντερ του «Unorthodox» και του «She said» επιμένει να αναλαμβάνει σενάρια που κυοφορούν μεγάλες και κοφτερές ιδέες (η απόδραση ενός κοριτσιού από μια χασιδική κοινότητα, η δημοσιογραφική έρευνα που έφερε το #MeToo), αλλά δίχως να πετυχαίνει μια σκηνοθεσία ανάλογη του ενδιαφέροντός τους. Έτσι και σ’ αυτό το παιχνιδιάρικο ρομάντζο για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος στη σύγχρονη εποχή μπορεί να στοχάζεται με χάρη, αλλά δεν καταφέρνει να διατυπώσει μια καλλιτεχνική πρόταση που να προκαλεί ενδιαφέρον. Η ταινία, ενώ δεν υιοθετεί πλήρως τα στερεότυπα των ρομαντικών κομεντί που υποδηλώνουν ότι το μόνο που χρειάζεται μια συνεσταλμένη γυναίκα είναι ένα μπάνιο με κεριά και μερικά κομπλιμέντα απ’ τον εραστή της για να είναι ευτυχισμένη, τελικά δεν απομακρύνεται και πολύ από αυτή την προβληματική. Το φιλμ θέλει να είναι στον αντίποδα του «Stepford wives», που καυτηριάζει τις νοικοκυρές των προαστίων που εξαρτώνται όλο και περισσότερο από τις σύγχρονες κουζίνες και τα χάπια για να βγάλουν τη μέρα, και εξερευνά τα όρια της συναισθηματικής ευτυχίας και το υπαρξιακό χάος που καμιά φορά επιφέρει. Όμως τα ερωτήματα περί αγάπης και χειραφέτησης η Σρέιντερ δεν είναι αρκετά σίγουρη για τον τρόπο που θέλει να τα διατυπώσει.