Είναι, λοιπόν, τόσο κακό πράγμα οι φόροι;

Οπολιτικός διαχωρισμός μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς αντλεί την καταγωγή του από τη Γαλλική Επανάσταση και τις παρατάξεις της. Έχει διανύσει, δηλαδή, μια χρονική περίοδο σχεδόν 250 χρόνων - πριν τουλάχιστον τον καταργήσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου με τις καρδούλες της. Μέσα σε αυτούς τους δυόμισι αιώνες ο διαχωρισμός αυτός απέκτησε, όπως είναι φυσικό, διάφορα χαρακτηριστικά που δεν ήταν αυτονόητα στην αρχή. Για παράδειγμα, η Αριστερά μετατράπηκε στην κατεξοχήν παράταξη του ουμανισμού και η Δεξιά στην κατεξοχήν παράταξη του εθνικισμού -να ένα κριτήριο που βαραίνει ή θα έπρεπε να βαραίνει στις θέσεις τους για το προσφυγικό ζήτημα.

Ωστόσο, η ρίζα αυτού του διαχωρισμού είναι οικονομική. Στην Εθνοσυνέλευση της Γαλλικής Επανάστασης οι πιο πλούσιοι συνωστίζονταν δεξιά του προεδρείου και οι πιο φτωχοί αριστερά του. Οι μεν ζητούσαν μετριοπάθεια στις πολιτικές μεταρρυθμίσεις και ιδίως στις οικονομικές, οι δε απαιτούσαν αλλαγές που να επηρεάζουν συθέμελα και την πολιτική οργάνωση και την οικονομική. Έχει σημασία να το θυμόμαστε: η Αριστερά γεννήθηκε από την ιδέα ότι οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες για να υπηρετήσουν τον οικονομικό εξισωτισμό. Έξω από αυτή την ιδέα δεν υπάρχει Αριστερά, υπάρχει Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Την περασμένη εβδομάδα η Νέα Δημοκρατία, συνεπικουρούμενη προφανώς και από τα ΜΜΕ, εξαπέλυσε μια επίθεση προς το ΠΑΣΟΚ, κατηγορώντας το ότι ετοιμάζει φορολογική επίθεση στη μεσαία τάξη. Η επίθεση, φυσικά, περιλάμβανε τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πάντοτε κατηγορείται ότι θέλει να λεηλατήσει την αγορά με φόρους. Απλά η επίθεση στο ΠΑΣΟΚ -με αυτά τα χαρακτηριστικά- ήταν κάτι καινούργιο σε σχέση με όσα είχαμε συνηθίσει κατά την προεκλογική περίοδο του Μαΐου.

Η αντίδραση της Αριστεράς -και εν προκειμένω και του Κέντρου- ήταν να διαψεύσει τον τρόμο: δεν πρόκειται να φορολογήσει. Το γεγονός καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την τεράστια ηγεμονία των δεξιών ιδεών στην Ελλάδα. Ο φόρος αποτελεί παγίως και σε όλον τον κόσμο τον βασικό αναδιανεμητικό μηχανισμό του κράτους. Αποτελεί, δηλαδή, το βασικό εργαλείο γύρω από το οποίο συγκροτείται η κεντρική ιδέα της Αριστεράς και ακόμη περισσότερο της κυβερνητικής εκδοχής της. Αν καμία εκδοχή της δεν τολμά να αρθρώσει λόγο σχετικά με τη σημασία της αναλογικής φορολόγησης, τότε το πρόβλημα είναι μεγάλο.

Θα σχολιάσει κανείς ότι ακόμα πιο ενδεικτικό για αυτή την ηγεμονία είναι το αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου και ότι η συζήτηση περί φόρων και εισφορών μόλις πολύ πρόσφατα συνεισέφερε στην εκλογική συντριβή της Αριστεράς. Ίσως ναι, ίσως όχι. Όμως, με δεδομένη αυτή τη συντριβή, η Αριστερά καλείται να δώσει μια μάχη. Είναι μια μάχη στην οποία είναι υποχρεωμένη να παρουσιάσει την ταυτότητά της και να αποδείξει ότι αυτή αφορά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας -μεγαλύτερο μάλιστα από αυτό που την ψήφισε πριν δύο εβδομάδες.

Προστασία του κοινωνικού εισοδήματος, αναδιανεμητικοί μηχανισμοί του κράτους, ισχυρό Δημόσιο που διασφαλίζει τις κοινωνικές υπηρεσίες, προστασία του περιβάλλοντος με ταξικό πρόσημο. Είμαστε βέβαιοι ότι ένα τέτοιο ταυτοτικό περιεχόμενο αφορά λιγότερους από όσους μετρήθηκαν στις 21 Μαΐου;