Η ΑΥΓΗ

«Μακάρι να μας είχε δείξει κι εμάς η δασκάλα ένα φιλμ»

Του ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ανθρωποι που βίωσαν τραυματικά την παιδική ηλικία, ακριβώς επειδή στο σχολείο δεν υπήρχε διαπαιδαγώγηση αποδοχής της ΛΟΑΤΚΙ+ πραγματικότητας όταν ήταν οι ίδιοι μαθητές, μιλούν στην ΑΥΓΗ της Κυριακής

Με αφορμή τις αντιδράσεις που προκάλεσε η προβολή μιας ταινίας μικρού μήκους που αποδομεί τα έμφυλα στερεότυπα και την τοξική αρρενωπότητα, τρεις γκέι άνδρες, οι οποίοι έχουν υποφέρει πολύ κατά την παιδική και εφηβική τους ηλικία, μιλούν στην ΑΥΓΗ της Κυριακής για τις εμπειρίες που τους τραυμάτισαν ακριβώς επειδή δεν υπήρχε διαπαιδαγώγηση όταν ήταν ακόμη οι ίδιοι μαθητές

Ενα

από τα επιχειρήματα που επικαλέστηκε ο δικηγόρος της οικογένειας που κατήγγειλε την προβολή της ταινίας «Αγόρια στο ντους» ήταν ότι το παιδί επιστρέφοντας σπίτι, βρισκόταν σε μια άθλια κατάσταση και άρχισε να κάνει εμετούς. Το μήνυμα που μεταδόθηκε πανελλαδικά, με τον δικηγόρο να φιλοξενείται σε σειρά από εκπομπές της τηλεόρασης, ήταν ότι μετά την προβολή της ταινίας στην τάξη το παιδί «αρρώστησε».

Από την άλλη, ο δημοσιογράφος και αρχισυντάκτης του ΛΟΑΤΚΙ+ περιοδικού Antivirus Βασίλης Θανόπουλος κατέθεσε μια διαφορετική εμπειρία από τη ζωή του. «Κάθε μέρα εκατοντάδες παιδιά σε αυτή τη χώρα επιστρέφουν στο σπίτι τους σε άθλια ψυχολογική κατάσταση, άρρωστα και κάνοντας εμετό. Κάποια από αυτά έχουν σημάδια, μώλωπες και τα μάτια τους είναι πλημμυρισμένα από φόβο [...] Κάθε μέρα εκατοντάδες παιδιά υποφέρουν επειδή κάποιοι έχουν αποφασίσει ότι το να είσαι ΛΟΑΤΚΙ+ είναι μη φυσιολογικό, είναι αμαρτία» έγραψε στην ανάρτησή του στα social media.

Με αφετηρία τη διαπίστωση του Β. Θανόπουλου, επιχειρήσαμε να πιάσουμε την υπόθεση από την ανάποδη. Να έρθουμε σε επαφή με τις τραυματικές ιστορίες ΛΟΑΤΚΙ ατόμων λόγω κακοποιητικών συμπεριφορών

που βίωναν στο σχολείο. Πώς, δηλαδή, ακριβώς λόγω της έλλειψης διαπαιδαγώγησης, κάποια παιδιά γυρνούσαν στο σπίτι τους κι έκαναν εμετό εξαιτίας όσων είχαν υποστεί λεκτικά και σωματικά και όχι επειδή απλά είδαν ένα φιλμάκι, το οποίο στο κάτω-κάτω δεν έχει σκοπό να φέρει περισσότερο κακό, αλλά περισσότερη ειρήνη στη σχολική αίθουσα.

Συνάντησα τρεις γκέι άντρες οι οποίοι έχουν υποφέρει πολύ κατά την παιδική και εφηβική τους ηλικία. Τον Α., που είναι σήμερα 47 ετών και δουλεύει ως βιβλιοθηκονόμος. Τον Ε., που είναι σήμερα 44 ετών και δουλεύει ως αργυροχρυσοχόος. Και τον Ν., που είναι σχεδόν 40 ετών και εργάζεται ως δάσκαλος σε Δημοτικό σχολείο. Όταν ολοκλήρωσαν τις διηγήσεις τους, παραδέχτηκαν ότι δεν ήταν πάντοτε εύκολο να μιλήσουν. «Αυτά που είπαμε τώρα τα έχουμε πει ξανά και με κλάμα, και με πόνο». Και σήμερα η ζωή τους έχει μια κανονική καθημερινότητα. Δεν σηκώνονται από το κρεβάτι μ’ ένα σφίξιμο στην καρδιά, όπως όταν πήγαιναν στο σχολείο. Και νιώθουν ασφαλείς γνωρίζοντας ότι έχουν ο ένας τον άλλον. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι.

«Άσ’ το, αυτό είναι για άντρες»

Ο Α. θυμάται τον εαυτό του «ως ένα παιδί, το οποίο από τη μία ήταν πάρα πολύ εξωστρεφές, πολύ ζωντανό και από την άλλη υπερευαίσθητο. Οπότε έπιανα όλα τα μηνύματα του κύκλου. Στο Δημοτικό δεχόμουν μπούλινγκ γιατί ήμουν κι ένα παιδί πιο θηλυπρεπές απ’ το “κανονικό”, μέχρι και το τέλος του Γυμνασίου. Η φωνή μου άργησε να γίνει από παιδική πιο βαριά, ενώ άργησα και να ψηλώσω. Ξέρεις ότι είσαι διαφορετικό παιδί, ξέρεις ότι είσαι αποκλεισμένο παιδί».

Το εντυπωσιακό είναι ότι το μπούλινγκ προερχόταν και από ένα παιδί με το οποίο είχαν έρθει πιο κοντά. «Η πρώτη επαφή με ένα άλλο αγόρι έγινε στο Δημοτικό. Ήταν με έναν συμμαθητή με τον οποίο πηγαίναμε στις τούρκικες τουαλέτες και αναπαραγάγαμε τις κινήσεις που βλέπαμε ο καθένας στο σπίτι του από τους γονείς του. Οπότε ένιωθα μόνος, αλλά δεν ήμουν ο μόνος. Εκείνο μετά μου έκανε μπούλινγκ με τα άλλα τα αγόρια, γιατί έπρεπε να ευθυγραμμιστεί με την κοινότητα τη στρέιτ. Εγώ το δεχόμουν. Δεν τον απειλούσα. Και γιατί δεν είχα τα κότσια. Και γιατί ένιωθα ότι θα επαναλαμβανόταν αυτή η απελευθέρωση».

Αργότερα, στο Γυμνάσιο, αντιμετώπισε μειωτικές συμπεριφορές και από καθηγητές. «Θέλαμε να αλλάξουμε από τη μία τάξη στην άλλη και κουβαλάγαμε τα θρανία. Εγώ στα 14 είχα ύψος 1.55. Μετά δυσκολίας μανουβράριζα τον εαυτό μου, πού να σηκώσω και θρανίο. Και θυμάμαι, είχα πάει να πάρω θρανίο και σε κάθε πέντε εκατοστά σκόνταφτα. Μα το ένα πόδι έβρισκε μα το άλλο. Δεν το έκανα καλά. Κι έρχεται και μου λέει ένας καθηγητής “άσ’ το, αυτό είναι για άντρες”. Θεωρούνταν μάλιστα και προοδευτικός...».

ΜΠΡΟΣΤΙΝΉ ΣΕΛΊΔΑ

el-gr

2023-06-03T07:00:00.0000000Z

2023-06-03T07:00:00.0000000Z

https://avgi.pressreader.com/article/281822878185698

AVGI SA