Κάθε μέρα ζούσα με τον εκφοβισμό και τα ομοφοβικά αστειάκια

*Ο Βασίλης Θανόπουλος είναι δημοσιογράφος και αρχισυντάκτης του περιοδικού Antivirus

τραύματα (ως ΛΟΑΤΚΙ+) τα κουβαλάμε από την οικογένειά μας. Στη δική μου, ωστόσο, περίπτωση κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Στο σχολείο τα απέκτησα, όπου ο εκφοβισμός και τα ομοφοβικά αστειάκια ήταν για χρόνια η καθημερινότητά μου. Και τι δεν θα έδινα αν έστω και ένας δάσκαλος ή μία δασκάλα τότε προσπαθούσε να το αλλάξει αυτό. Μας μιλούσε ή έστω μας έδειχνε κάποια ταινία κάνοντάς μας να καταλάβουμε ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα από αυτά που μας μαθαίνουν ως «φυσιολογικά». Δεν ξέρω αν αυτό θα ήταν αρκετό για να μειωθεί ο εκφοβισμός που δεχόμουν. Σίγουρα όμως εγώ θα ήμουν πιο ενδυναμωμένος. Γιατί κάποιος/α θα με είχε δει. Γιατί το σχολείο μου θα με είχε δει. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Τουλάχιστον, κάποιοι-κάποιες εκπαιδευτικοί προσπαθούν να μιλήσουν για τα ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα (παρά τις τρικλοποδιές του υπουργείου Παιδείας). «Δεν είναι αυτά τα πράγματα για παιδιά» φαίνεται να ακούν συχνά από έξαλλους γονείς. Βλακείες. «Δεν είναι αυτά τα πράγματα για ομο/τρανφοβικούς ανθρώπους», θα πω εγώ. Το σχολείο οφείλει να είναι συμπεριληπτικό και οι γονείς οφείλουν να το αποδεχτούν (κυρίως αν θέλουν να είναι καλοί γονείς).