Ημουν ένα εργαλείο που… το πέταξαν

Ημουν

αναλώσιμη, ήμουν απλώς ένα εργαλείο για να πετύχουν τον σκοπό τους και μετά να με πετάξουν. Όμως η αλληλεγγύη με κάνει να συνεχίζω να αγαπάω το ποδόσφαιρο. Τα παραπάνω λόγια βγαίνουν από τα χείλη ενός 23χρονου κοριτσιού που θέλησε να ασχοληθεί με τη μεγάλη του αγάπη, το ποδόσφαιρο. Η Πόπη Κωνσταντοπούλου αναρρώνει από ένα δύσκολο χειρουργείο στο οποίο υποβλήθηκε στις 22 Απριλίου και προσπαθεί να διαχειριστεί την απαράδεκτη στάση του σωματείου της, του ιστορικού Εργοτέλη, απέναντί της… Καθόλου εύκολο για έναν νέο άνθρωπο ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αλλά η δική της μάχη δεν αφορά μόνο την ίδια, αλλά γενικότερα το ποδόσφαιρο γυναικών.

Ενάμιση μήνα μετά, το σωματείο όχι μόνο εξακολουθεί να σφυρίζει αδιάφορα στην υποχρέωσή του -έστω και ηθική, αφού δεν υπάρχει κάποιος νόμος που να το υποχρεώνει, μια και το ποδόσφαιρο γυναικών παραμένει ερασιτεχνικό- να πληρώσει το χειρουργείο της ποδοσφαιρίστριας, αλλά επιτίθεται και στον ΠΣΑΠΠ αναφέροντας ότι «δεν έχει κανένα δικαίωμα να ασχοληθεί από τη στιγμή που οι ποδοσφαιρίστριες δεν είναι επαγγελματίες».

«Ο ΠΣΑΠΠ από το 2021 έχει εντάξει στο καταστατικό του το δικαίωμα στις γυναίκες που παίζουν ποδόσφαιρο να εκπροσωπούνται και να εκλέγονται, οπότε έχει κάθε δικαίωμα να ασχοληθεί με την παίκτρια» θα πει στον ρ/σ 105,5 Στο Κόκκινο η Έλενα Παπαδοπούλου, υπεύθυνη ποδοσφαίρου γυναικών στον ΠΣΑΠΠ.

Ούτε ένα τηλέφωνο

«Το πώς νιώθω έχει δύο όψεις. Η αρνητική όψη είναι ότι κανένα διοικητικό στέλεχος του Εργοτέλη, της ομάδας δηλαδή που έδωσα τα τελευταία τρία ολόκληρα χρόνια και την ψυχή μου, ενάμιση μήνα μετά το σοβαρό χειρουργείο μου δεν με έχει πάρει τηλέφωνο ούτε σε επαγγελματικό, αλλά ούτε σε ανθρώπινο επίπεδο. Είναι λυπηρό να νιώθω πως για εκείνους ήμουν τόσο αναλώσιμη. Ήμουν απλώς ένα εργαλείο τους για να πετύχουν τον σκοπό τους και μετά να με πετάξουν. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στον τρόπο που αντιμετώπισαν την κατάσταση μετά τη μεγάλη προβολή που έτυχε, καθώς το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να βγάζουν ανακοινώσεις και όχι να ασχοληθούν ενεργά πληρώνοντας το χειρουργείο» θα δηλώσει η Π. Κωνσταντοπούλου στην ΑΥΓΗ της Κυριακής.

Η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει ο Εργοτέλης είναι να πληρώσει το ποσό και έπειτα να απευθυνθεί στην ΕΠΟ ώστε να διεκδικήσει μέρος του ποσού. Ενάμιση μήνα μετά, το σωματείο δεν έχει δώσει ούτε ένα ευρώ, μολονότι η παίκτρια είχε λάβει διαβεβαιώσεις ότι ο σύλλογός της θα καλύψει τα έξοδα της επέμβασης.

Ανασφάλιστες και ευάλωτες

«Η περίπτωση του Εργοτέλη είναι μία από τις αμέτρητες περιπτώσεις. Αν αυτό συμβαίνει με σωματείο που πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλημα, μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνει στις μικρότερες

ομάδες» θα σημειώσει η Έ. Παπαδοπούλου συμπληρώνοντας: «Η περίπτωση της Πόπης αναδεικνύει τη μεγάλη εικόνα. Οι παίκτριες αγωνίζονται ανασφάλιστες, ουσιαστικά ρισκάρουν με κίνδυνο να υποστούν σοβαρούς τραυματισμούς και παραμένουν ανασφάλιστες, δεν καλύπτονται από πουθενά. Όλες οι παίκτριες το πρωί δουλεύουν και το βράδυ κάνουν προπονήσεις. Ένας τραυματισμός στην προπόνηση μπορεί να τους στοιχίσει ώρες και μεροκάματα από τη δουλειά τους. Θέτουν πραγματικά σε κίνδυνο την υγεία τους για την αγάπη που έχουν για το ποδόσφαιρο. Να μην έχουν ούτε ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο, ώστε να μην πληρώνουν οι ίδιες τα χειρουργεία τους και να είναι στη διακριτική ευχέρεια του κάθε προέδρου. Είναι τραγικό».

«Η συμπαράσταση με κάνει να συνεχίζω να αγαπάω το ποδόσφαιρο»

Παρά το εξωφρενικό του πράγματος, για την Π. Κωνσταντοπούλου υπάρχει και θετική όψη και δεν είναι άλλη από την αλληλεγγύη που δέχτηκε. «Έχω δεχτεί τεράστιο κύμα συμπαράστασης από ποδοσφαιριστές, ποδοσφαιρίστριες και απλό κόσμο που με ρωτάει πού μπορεί να καταθέσει χρήματα για να με βοηθήσει. Αυτό για μένα είναι που με κάνει ακόμη να συνεχίζω να αγαπάω το ποδόσφαιρο. Θα ήθελα να προσθέσω κάτι για τον ΠΣΑΠΠ, το σωματείο που από την αρχή είναι δίπλα μου. Ένα χειρουργείο χρειάζεται και αποκατάσταση σε ειδικούς, κάτι το οποίο κοστίζει πολύ. Ο ΠΣΑΠΠ ήδη έχει πληρώσει την αποκατάστασή μου για τους επόμενους πέντε μήνες. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι πως δεν είμαι μόνη κι αυτό είναι κάτι το οποίο στη θέση μου θα είχε ανάγκη ο καθένας».