Δημοσθένης Παπαμάρκος

Η απόπειρα εξοικείωσης με τον εαυτό είναι ένας δύσκολος αγώνας

H επιτυχία του «Γκιακ» αναμφίβολα επισκίασε την πρώτη λογοτεχνική παρουσία του. Ωστόσο η «Μεταποίηση» (Εκδόσεις Πατάκη) επανέρχεται με δύναμη για να επαναβεβαιώσει την ταυτότητα γραφής του Δημοσθένη Παπαμάρκου μέσα από μια σειρά διηγημάτων που στο κέντρο του ενδιαφέροντός τους τοποθετούν ταυτοτικά στοιχεία του σύγχρονου ανθρώπου. Και να θυμίσει επίσης ότι αυτή η πρώτη συλλογή διηγημάτων του δεν είναι παρά η δεξαμενή που τροφοδοτεί τη γραφή του. «Με ενδιαφέρει να δοκιμάζω τα εκφραστικά μου μέσα σε θέματα που μοιάζει να είναι γνωστά σε όλους, από την άλλη, όμως, μου δίνουν την ευκαιρία να τα προσεγγίσω έξω από την κοινοτοπία του αυτονόητου» λέει.Η μνήμη, ο ξένος, η έννοια της ταυτότητας, η μοναξιά, η αίσθηση του ανήκειν εκκινούν την έμπνευσή του και ακονίζουν τα εκφραστικά εργαλεία του, από το ιστορικό διήγημα μέχρι το φανταστικό και τη λογοτεχνία του τρόμου ή τον μαγικό ρεαλισμό. Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι ιστορίες διαθέτουν μια μαγική δυναμική. Εισβάλλουν σαν ριπές από εικόνες, αφήνοντας την επίγευση ενός παλιού καλού κόκκινου κρασιού. Έχοντας αναδειχθεί σε στιλίστα της μικρής φόρμας και έχοντας δοκιμαστεί επίσης στη θεατρική γραφή, στο κινηματογραφικό σενάριο και στο κόμικς, ο Δ. Παπαμάρκος με την επανακυκλοφορία της «Μεταποίησης» μιλάει για τις μεταποιήσεις που επιχειρεί μέσα από τις συγκεκριμένες ιστορίες, αλλά και για τη γλώσσα, τη θέση της και τη θέση μας στον κόσμο, για τις πηγές από τις οποίες αντλεί για τη γραφή του, τη θέση της αρχαιότητας και της δημοτικής ποίησης στην έμπνευσή του. Μιλάει για τη «Μεταποίηση» και το «Γκιακ», τον ψηφιακό κόσμο και την Τεχνητή Νοημοσύνη, αλλά και για το καινούργιο βιβλίο του, που «θα είναι μυθιστόρημα, μάλλον».