Παίκτης χρωμάτων και λέξεων*

- παραδοσιακές κοινωνίες με το θέατρο σκιών μπορούσε κανείς να περιπαίζει την πραγματικότητα και τους αφέντες της.

Στη σημερινή “εικονική πραγματικότητα” του “κυβερνοχώρου” το “θέατρο φως” ανοίγει ρωγμές στην “αγοραφοβία” που συνυφαίνουν και (ανα)παράγουν οι μηχανισμοί χειραγώγησης.

Έτσι απέναντι σ’ αυτήν την αγοραφοβική περιστολή των υπάρξεων ο γιγαντισμός των μορφών υποδεικνύει μια νέα μετοχή στο “παιχνίδι του κόσμου”. Δηλαδή, ένας ιδιόμορφος επικοινωνιακός μεταβολισμός αποπνέει αισιοδοξία και απλότητα και συνάμα μια αντιθετική στάση σε ό,τι μας καθηλώνει και μας υποβάλλει. Από τον δικό του κήπο/παρατηρητήριο ο ζωγράφος/ποιητής αντιμετωπίζει την ετερόνομη, αγοραφοβική και τεχνολογικά αναπτυγμένη κοινωνία του καιρού μας χωρίς φόβο και αναστολές. Κοντολογίς, την κοροϊδεύει ως παίκτης χρωμάτων και λέξεων.

Μπορεί να ειπωθεί και έτσι, αν και η τέχνη ουδέποτε είχε αυτοπεριορισθεί στα εθνικά σύνορα των δημιουργιών της. Απλώς η εμπειρία των “Medicins Sans Frontières” υπήρξε διδακτική για τα ρευστά όρια ανάμεσα στις κυβερνητικές πρακτικές και τις “μη κυβερνητικές οργανώσεις”. Τούτο σημαίνει ότι το “δικαίωμα” της τέχνης για την αυτονομία των έργων της μπορεί να περάσει από συσπειρώσεις καλλιτεχνών που έχουν ως όριο τον ορίζοντα του πλανήτη μας και όχι μόνο.

Με την ιδιότητά τους αυτή προσπαθούν να πείσουν, ακόμη και τον εαυτό τους, ότι η δημιουργία τους διαρρηγνύει τα όποια σύνορα την εγκιβωτίζουν σ’ ένα στενό περιβάλλον σκοπιμοτήτων έξω απ’ αυτήν».

* Απόσπασμα από το βιβλίο «Έντεχνος βίος», εκδόσεις Παπαζήση.